Μια σελίδα του Α Παγκοσμίου πολέμου που δεν είχα ξαναγνωρίσει, με πραγματικούς ήρωες που δεν έχασαν τη ζωή τους, αλλά στην ουσία την θυσίασαν. Άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους και πέθαναν με τον καημό ότι δεν κατάφεραν ποτέ να επιστρέψουν σε αυτά, δεν έδωσαν ούτε ένα τελευταίο φιλί στα ίδια τους τα παιδιά. Αριστουργηματική η γραφή της Βόικου, αλλά δεν περίμενα τίποτα λιγότερο ούτως ή άλλως.
Το περίμενα πιο γυναικείο από την άποψη ότι καταπιάνεται με ένα θέμα που μπορεί να σε παρασυρει σε άρλεκιν style αλλά διαψεύστηκα και πολύ το χάρηκα. Έχει έντονη πλοκή, γεμάτη ανατροπές, απρόβλεπτο φινάλε, πληθώρα κοινωνικών μηνυμάτων για μια σχέση -αχ και βαχ-που έχει ταλαιπωρήσει αμέτρητες γυναίκες και θα μας ταλαιπωρεί για πάντα. Αξιοσημείωτη η γραφή της συγγραφέα την οποία διαβαζω για πρώτη φορα.
Μια δυνατή αρχή, ένα πανέξυπνο τέλος αλλά ένα αδύναμο βιβλίο, που σκέφτεσαι σε πολλά σημεία να το παρατήσεις. Μάλλον φταίει οτι εγινε και πολύ μεγάλος ντόρος γι αυτό, μάλλον ήταν και πιο υποσχόμενη από ό,τι θα έπρεπε η περίληψη,
Αν δεν είχα διαβάσει άλλα έργα του Fitzek αυτό θα ήταν το τελευταίο. Ξεκινάει δυνατά και μετά σαν να βαριέται, σαν να γράφει για να γράψει. Ένα έργο του που μάλλον κι ο ίδιος θα θέλει να ξεχάσει. Ευτυχώς προηγήθηκαν και ακολουθούν πολύ πολύ καλύτερα, αντάξια της φήμης και της επιτυχίας του.